OS TOMATES DE CARMIÑA

OS TOMATES DE CARMIÑA

(NOA) 
4º PRIMARIA

Había unha vez unha labradora chamada Carmiña que vivía nun pobo onde todos eran labradores. Ela, como todos os seus veciños, adicábase a traballar o campo. Tiña unha grande leira onde cultivaba de todo.

Carmiña este ano decidira plantar patacas e tomates. Co seu gran tractor preparou a terra e botou as sementes. Todos os días se levantaba cedo para ir regar o cultivado. Ela regaba e regaba, pero xa pasaran dous meses e aínda non lle medrara absolutamente nada.

Un día acordouse de que tiña unha amiga científica. Era Eva e vivía nunha grande cidade. Carmiña colleu o seu coche e foille facer unha visita á súa boa amiga. Contoulle o sucedido para ver se ela lle podía dar un remedio, e claramente díxollo.

- Iso é que a terra ten falta de nutrientes.

- Que son os nutrientes? - preguntou Carmiña

- Os nutrientes son a parte  aproveitable do alimento, e fai que nós crezamos sans e fortes. Ás plantas pásalles igual, se non teñen nutrientes non hai planta, porque non ten suficientes forzas para crecer.- explicou Eva.-Toma, douche este abono, bótallo ás túas plantas e verás que fortes crecerán.

Carmiña marchou toda contenta sabendo que había unha solución ao seu problema. Foi cara á leira e empezou a botarlle o abono cantando.

-         Tralari, tralara, tralari, tralara…

Ela pensaba que de alí a dúas semanas xa estaría a leira chea de tomates e patacas para comer, e así foi. Despois de quince días xa estaban listas para recoller e comer, pero Carmiña quixo deixalas un pouquiño máis e así estarían máis boas aínda. Ao día seguinte foi mirar por toda a leira e asustouse cando encontrou un tomate todo roído, ao día seguinte outro e outro máis…

Que era aquilo? Quen lle comía os tomates? Tiña que averigualo antes de que se quedase sen nada. Así que un bo día decidiu quedar a mirar o que pasaba e poder saber quen lle roía todo como os ratos. Colleu o seu saco de durmir e púxoo detrás dunha parede pequeniña.

-Xa che collerei coas mans na masa “malandrin”. -dixo Carmiña silenciosa.

E sen facer ningún ruido quedou vixiando os tomates que tanto lle costara plantar.

Quedou horas e horas intentando que os ollos non lle caeran ao chan. Foron as dúas, as tres, as catro da mañá…, pero aínda non vira nada.

-Espera un momento.-dixo Carmiña - Aí hai algo que se move.

Colleu os seus prismáticos da mochila e mirou rápidamente cara alí.  Non podía ser!!! Veu uns bichiños comendo os seus preciosos tomates!!!

Tanto traballiño para nada…

Marchou para a súa casa e esperou a que fose día para poder ir ao laboratorio da súa amiga.

Cando foron as dez da mañá puxo rumbo á cidade e contoulle o sucedido a Eva.

Eva contoulle que aos bichiños tamén lles gustan as hortalizas, e ao ver eses tomates tan apetitosos, chamáronlle a atención e foron correndo cara a eles.

-E cal é a solución?. –preguntou Carmiña.

-Mira. –dixo Eva. Douche este pesticida que non é para matar os bichos, só é para alonxalos e así non volverán a aparecer nunca máis pola túa leira.

Carmiña moi alegre doulle un abrazo á súa amiga e  tamén as gracias, porque estaba moi agradecida.

Foi correndo á leira e botoullo por toda a terra para que xa non lle comeran nada máis. Xa estaba farta!, quería comer os seu tomates e as súas patacas!