domingo, 31 de agosto de 2014

Pepa Nieto xa non é unha descoñecida para nós



Hoxe cando íamos para os talleres, pasamos de largo por unha exposición de escultura abstracta ata que ao chegar nos mandaron volver e observar exposición. Sorprendéronnos varias cousas: a profundidade da súa obra, a súa procedencia xa que é do noso pobo e nos nin a coñecíamos e que ademais de ser escultura tamén é poeta.


Biografía:
Pepa Nieto Busto naceu en Outes, A Coruña en 1945.
É poeta, escultora, investigadora e especialista en linguas inglesa e alemá.
É presidenta da Asociación de Mulleres Galegas no Exterior "Rosalía de Castro"; Vicepresidente da Asociación Prometeo de Poesía de Madrid; Coordinadora do Faladoiro "Arco Poético" na Biblioteca Pública Retiro, da Comunidade de Madrid, acto que se celebra cada mes, e no que participan poetas de gran prestixio tanto nacional coma internacionalmente; Cofundadora doutros faladoiros literarios como "A Manuela" fundada hai máis de 10 anos, en Madrid, e que reúne poetas tanto recoñecidos como aos que comezan a escribir os seus primeiros poemas.
A súa obra foi traducida ao galego e ao ruso.
Como escultora, realizou numerosas exposicións tanto colectivas coma individuais. As súas obras expóñense en distintas galerías de arte e ten un bo número en coleccións privadas.





ALGÚNS DOS SEUS POEMAS


ESTO ES EL NORTE
Esto es el norte,
podría percibirlo
desde cualquier distancia.
Abro paso al diluvio
de una lluvia que llega hasta mi encuentro,
y agradezco mojarme.
Puedo sentir mi pelo
empaparse feliz de transparencia.
Aquí sobra el asfalto,
todo avanza como hacia el infinito.
De pronto, el sol reluce.
Hay un momento aquí
que el sol lo dice todo, y todo calla,
y se vuelve pequeño,
es un sol diminuto
o un sol grande,
corro hacia él
que me traspase pronto,
también lo represento.
Si me entendéis
entenderéis al norte.

MI CUERPO ES EL AIRE DE OTRO TIEMPO
                                                                                                   De "Vencida por septiembre" 
Y como manantial
se anticipan tus dedos
y me convocan,
me caminan, toda,
equilibrados.
Y los recuerdo con la misma magia
ya nombrada, ya míos.


Todo nuevo.
Somos ave que empieza.
Y vuelas.
Y mi cuerpo es el aire de otro tiempo,
el de siempre.


Nuestro asombro
ante esta antigüedad amanecida,
se alza,
asciende a los lugares donde fuimos deseo,
alma,
que aún somos.



Y me doy,
me entrego a ti
más allá de la vida.
Trayéndote,
envolviéndonos,
en suavísima muerte.





Silvia e Antía

No hay comentarios: