viernes, 26 de diciembre de 2014

FELIZ 2015


DENDE O CONCELLO DE OUTES TODOS OS QUE COLABORAMOS NESTE BLOG

DESEXÁMOSVOS UN FELIZ 2015






miércoles, 17 de diciembre de 2014

martes, 16 de diciembre de 2014

DENDE O CONCELLO DE OUTES TODOS OS QUE COLABORAMOS NESTE BLOG

DESEXÁMOSVOS UN FELIZ 2015

Alfabeto do Nadal


Felices Festas





lunes, 17 de noviembre de 2014

A reprodución

A Paula non lle gusta moito estudiar coñecemento, asi que fixo este divertido LIM para aprender o tema sobre a reprodución:

viernes, 7 de noviembre de 2014

A función de relación

Unha nena de 6º de primaria quere sacar boas notas, pero costalle aprender os contidos que neste curso son máis extensos. Despois de toda unha semana estudando e intentando aprender o tema sobre a función de relación, facer este prezi axudouna bastante a memorizar e comprender o tema.

lunes, 3 de noviembre de 2014

Érase unha vez no Noroeste de Iberia",

Unha presentación dixital moi completa, para Historia da ESO e Bacharelato: "Érase unha vez no Noroeste de Iberia", do profesor Manuel González. http://ir.gl/028bcd


jueves, 16 de octubre de 2014

APRENDENDO A “SER PERSOAS”

APRENDENDO A “SER PERSOAS”
Estes son os talleres de "aprender a aprender", pero, como ben sabedes, non solo se refiren a "aprender a aprender a estudar", senón que, tamén pretendemos que sexan uns talleres para "aprender a aprender a ser persoas".
Aquí todos ensinamos e todos aprendemos de todos. É unha retroalimentación continua. Temos a sorte de que son uns talleres onde podemos mesturar alumnos de distintas idades, o cal, é moi enriquecedor para os máis pequenos, aprendendo dos maiores, xa que sempre teñen un compañeiro  algo  maior que ven coma un exemplo a seguir, e do que queren aprender. E para os maiores e igual de valioso, xa que séntense máis valorados o ser un exemplo para alguén máis novo o cal poden axudar e instruír.
Imos intentar empezar o curso con gafas novas para vernos mellor 

 Vamos a ver  como nos  vemos e como percibimos os demais.
Unhas preguntas que nos imos a empezar a facer é "Qué é o máis importante na nosa vida?" "Qué me ocupa a maior parte do meu tempo?", "Qué metas me propoño?"
Un exemplo de centro na nosa vida poden ser ou  son os amigos, o mellor que nos pode pasar e pertencer a un bo grupo de amigos. O peor e sentir que nos exclúen.
Os amigos son importantes na nosa vida, pero non deben ser o noso centro.
O saír da ESO, uns van a vir con nos, outros seguen outro camiños. Nestas novas andanzas atoparemos novos amigos. Polo tanto, debemos facer moitos, pero non ser o centro da nosa vida. Se establecemos as bases da nosa vida en ser popular e aceptado polos  amigos, os nosos principios e normas irán cambiando, de maneira que sempre sexan aceptados, e, adaptarnos así o entorno.
O mesmo pasa cas parellas, deben ser importantes para nos, pero non o noso centro, non podemos esquecernos de nós mesmos.
Centrar a vida no material, roupa, móbil, ter máis cousas, ir a última en peitados e modelos. Xulgar os compañeiros, e incluso rexeitalos, por non priorizar ou non ir acorde a última moda, non valorando a propia identidade dunha persoa. So creando a nosa opinión cara os demais por como se visten. 
Se so pensamos que nos van a xulgar pola nosa aparencia e non por quen somos, un día non poderemos manter esa aparencia e non seremos ninguén.
Debemos recordar sempre, todo se pode gañar, ter ou perder, pero, o que somos  como persoas, vai ir sempre con nos. 
E agora temos que preguntarnos "En que me vou centrar?", "Cál é o centro da miña vida?". Algo independentemente dos amigos, da parella, do material, etc. 
Pensamos que o que debe estar son os valores, os principio como persoa.
Estes principios non teñen relixión, son iguais para ricos e para pobres, non se compran nin se venden. Todos podemos telos sexa cal sexa a nosa situación e condición.
Cales son eses principios? Son aqueles que marcan o noso comportamento. Algo que todos temos e tratamos de actuar segundo  eles: o amor, a honestidade, a gratitude, a lealdade, a responsabilidade, etc. Os principios nunca nos fallarán. Imaxinádevos vivindo exactamente ó contrario deses valores, mentindo, sendo desleal, egoísta, etc. Non sería posible vivir así, acabaría pasando factura a larga.
Ante calquera problema ou dúbida podemos preguntarnos "Qué principio  debería aplicar aquí?" Por exemplo, senón confían en ti, aplica o principio da honestidade, vai axudar moito se fas o que cres que é honesto nese momento.
Un dos primeiros principios que debemos acuñar, e que é fundamental na nosa vida, é: “trata os demais como che gustaría que che trataran a ti”.
Si estamos nunha situación difícil pensamos no principio que debemos aplicar e seguimos adiante sen mirar atrás.
Vamos facer un experimento:
Pensamos nas letras das cancións que máis vos gustan e mirar si teñen algo que ver cos  vosos principios.
Na vida todos e cada un de nós, si queremos evolucionar e dar un cambio na nosa vida, temos que facelo dende nos mesmos dende dentro, e non esperar que o fagan por nos, nin nosos pais, os amigos ou o profesor. Temos que querer nós. Cambiar, facer as cousas por nos mesmos, e comprometernos con cumprir.
Algunha vez os amigos ou compañeiros  quedaron de chamar e non chamaron, que dixeron de ir contigo e non ir, deixas de confiar nel. O mesmo pasa con cada un de nos si deixamos de cumprir o que nos propoñemos, por exemplo, “farei os deberes cando chegue a casa”, o non cumprilo, así é, como pouco a pouco, imos deixando de confiar en nos mesmos.
Debemos empezar con pequenos compromisos que podamos cumprir e así ir camiñando hasta aqueles que poden custar máis. Si o fas vas a sentirte mellor contigo mesmo.
Unha promesa, pode ser, levantarte unha semana a hora que planificastes, facer a cama,...
Temos que escoitar a nosa linguaxe antes de empezar.
Son negativ@ ou son positiv@ para min mesm@. Negativ@  “Eu son así” “Non se me da ben esa sinatura”,  “sácame dos nervios”… Oféndese facilmente , culpan os demais dos seus problemas, esperan que as cousas cambien soas.
O que temos que ter claro é que non podemos controlar todo o que nos pasa . Pero si podemos controlar a reacción do que nos pasa.
Hai cousas que non podemos controlar a nosa situación familiar, económica, erros do pasado…O que si podemos controlar é a nosa actitude sobre o que nos pasa, a nosa reacción e as decisións que tomemos.
O que si deberiamos facer e non gastar as enerxías en lamentarnos ou preocuparnos  por cousas que non podemos cambiar, e centrarnos en como podemos afrontar esas cousas. Non é o que nos pasa na vida, é como nós o afrontamos o que nos fai saír adiante. Hai compañeiros que a vida lle foi ou é dura pero saben como afrontar iso e están sempre con un sorriso e tirando, e outros, por uns kilos, por non ter a roupa ou móbil son uns desgraciados.
Podemos pasarnos a vida lamentándonos polo que non temos ou podemos facer, ou centrarnos naquelo que podemos.

Vamos a centrarnos en dúas frases moi importantes  que debemos ter en conta unha é a que dixemos o principio “non lle fagas os demais o que non queres que che fagan a ti", e a outra debe ser  “ non permitirei que …”
Continuaremos.....

lunes, 1 de septiembre de 2014

Prezi de Paul Gauguin

Como facer un bó prezi, ou como facelo en sí

Ola! Carmela pídiume que fisexe unha especie de manual para aprender a facer un prezi adecuadamente, bótalle un ollo, xa verás como che sirve de axuda ;)

Anxo Núñez 3º ESO

Preme aquí para ver o manual no meu bloguea

domingo, 31 de agosto de 2014

Pepa Nieto xa non é unha descoñecida para nós



Hoxe cando íamos para os talleres, pasamos de largo por unha exposición de escultura abstracta ata que ao chegar nos mandaron volver e observar exposición. Sorprendéronnos varias cousas: a profundidade da súa obra, a súa procedencia xa que é do noso pobo e nos nin a coñecíamos e que ademais de ser escultura tamén é poeta.


Biografía:
Pepa Nieto Busto naceu en Outes, A Coruña en 1945.
É poeta, escultora, investigadora e especialista en linguas inglesa e alemá.
É presidenta da Asociación de Mulleres Galegas no Exterior "Rosalía de Castro"; Vicepresidente da Asociación Prometeo de Poesía de Madrid; Coordinadora do Faladoiro "Arco Poético" na Biblioteca Pública Retiro, da Comunidade de Madrid, acto que se celebra cada mes, e no que participan poetas de gran prestixio tanto nacional coma internacionalmente; Cofundadora doutros faladoiros literarios como "A Manuela" fundada hai máis de 10 anos, en Madrid, e que reúne poetas tanto recoñecidos como aos que comezan a escribir os seus primeiros poemas.
A súa obra foi traducida ao galego e ao ruso.
Como escultora, realizou numerosas exposicións tanto colectivas coma individuais. As súas obras expóñense en distintas galerías de arte e ten un bo número en coleccións privadas.





ALGÚNS DOS SEUS POEMAS


ESTO ES EL NORTE
Esto es el norte,
podría percibirlo
desde cualquier distancia.
Abro paso al diluvio
de una lluvia que llega hasta mi encuentro,
y agradezco mojarme.
Puedo sentir mi pelo
empaparse feliz de transparencia.
Aquí sobra el asfalto,
todo avanza como hacia el infinito.
De pronto, el sol reluce.
Hay un momento aquí
que el sol lo dice todo, y todo calla,
y se vuelve pequeño,
es un sol diminuto
o un sol grande,
corro hacia él
que me traspase pronto,
también lo represento.
Si me entendéis
entenderéis al norte.

MI CUERPO ES EL AIRE DE OTRO TIEMPO
                                                                                                   De "Vencida por septiembre" 
Y como manantial
se anticipan tus dedos
y me convocan,
me caminan, toda,
equilibrados.
Y los recuerdo con la misma magia
ya nombrada, ya míos.


Todo nuevo.
Somos ave que empieza.
Y vuelas.
Y mi cuerpo es el aire de otro tiempo,
el de siempre.


Nuestro asombro
ante esta antigüedad amanecida,
se alza,
asciende a los lugares donde fuimos deseo,
alma,
que aún somos.



Y me doy,
me entrego a ti
más allá de la vida.
Trayéndote,
envolviéndonos,
en suavísima muerte.





Silvia e Antía

martes, 26 de agosto de 2014

En blanco

«Mirada de cerca, la vida es una tragedia, pero vista de lejos, parece una comedia.»

lunes, 25 de agosto de 2014

"Para pensar "

Para os alumnos da ESO
Este é o tema que vamos a comentar, nos talleres a volta das vacacións. Ir adiantando a lectura…. Hasta pronto

Para pensar no "experimento" do profesor, acordo ou desacordo, comparar con outras conductas actuales.Pensar na nosa ceguera na actualidade...


La tercera Ola
Ron Jones, profesor de Historia de un Instituto de Secundaria en Palo Alto, rememora el experimento que realizó en 1967 con sus alumnos. La película alemana “La ola” se basa en ese experimento.

“Durante años he conservado un extraño secreto con 200 alumnos. Ayer me encontré con uno de ellos y todos los recuerdos volvieron a mi cabeza.
Steve Conigio era un estudiante de segundo año de mi clase de Historia. Nos encontramos de casualidad, cuando menos me esperaba que un antiguo alumno se me acercara. Me costó un minuto acordarme. Steve, para ayudarme a refrescar mi memoria, hizo el saludo de la Tercera Ola con la mano. Ya me acordaba: un chico brillante, le gustaba el teatro y tocar la guitarra. Se sentaba en segunda fila.
Sin pensarlo dos veces, le respondí con el mismo saludo, como dos viejos camaradas que se encuentran años después. Steve me preguntó si aún me acordaba de la Tercera Ola. Claro que lo recuerdo, fue una de las cosas que más me han asustado en mi vida, el origen de un triste secreto compartido con otros 200 alumnos.
Estuvimos charlando unas horas recordando todo aquello. A la hora de despedirse, la habitual sensación de que nunca volverás a verle, a pesar de que siempre se suele decir lo de mantener el contacto, de llamarse. Nos despedimos de nuevo con el mismo saludo.


Parece que el secreto de la Tercera Ola quizás esté perdiendo fuerza. Por fin podemos hablar de ello. Han pasado tres años. No es que sea algo que queramos recordar. Todo lo contrario, hemos intentado olvidarlo. Precisamente fue Steve el que lo comenzó todo con su pregunta. Estabamos en mitad de una clase sobre la Alemania Nazi, cuando Steve preguntó “¿Cómo pudo el pueblo alemán, los ciudadanos de a pie, alegar ignorancia sobre lo que estaba pasando con los judíos?” Era una buena pregunta, pero yo no tenía ni idea de cómo contestarla.
Como íbamos muy bien con el temario y sobraba tiempo, decidí dedicar una semana a explorar esta cuestión.
Fuerza a través de la disciplina
El lunes, enseñé a mis alumnos unas de las experiencias más características de la Alemania nazi. La disciplina. Les hablé de la belleza de la disciplina, de cómo un atleta tiene la satisfacción de haber trabajado duro y ser recompensado con el éxito en el deporte, de la dedicada paciencia de un científico. Disciplina, estudio, control, el poder de la voluntad. Las penurias a cambio de la recompensa mental o física.
Más que invitarles, les ordené experimentar el poder de la disciplina, con el simple ejercicio de cambiar su postura al sentarse, describiendo como una postura adecuada mejora la concentración y fortalece la voluntad. Les instruí en una postura que consistía en poner los pies en total contacto con el suelo y la espalda completamente recta contra el respaldo, y les preguntaba “¿A que ahora podéis respirar mejor? Estáis más atentos ¿no os sentís mejor?”
Practicamos esta postura una y otra vez, mientras les vigilaba y corregía cualquier mínimo fallo. Se convirtió en el aspecto principal del estudio. Luego les daba permiso para levantarse para a continuación volverles a llamar. Así aprendieron a concentrarse en apenas 15 segundos, siendo conscientes de la postura, pies y espalda rectos, rodillas en ángulos de 90º. En poco tiempo lo hacían en silencio y en apenas 5 segundos.
Fue extraño ver como los alumnos rápidamente adoptaron el código de conducta. Me pregunté hasta dónde era posible llevarles. ¿Se trataba de una manifestación de disciplina momentánea? ¿O se trataba de un deseo de uniformidad innato, un instinto humano enmascarado en la programación televisiva o las cadenas de restaurantes?
Decidí poner a prueba la tolerancia de la clase. En los últimos 25 minutos introduje algunas nuevas reglas. Los alumnos tenían que sentarse antes de que sonara la campana y todos debían llevar papel y lápiz para tomar notas. A la hora de hacer preguntas debían levantarse y ponerse al lado de su mesa. Siempre dirigirse a mí como Señor Jones. Las respuestas inciertas eran reprendidas. Ante todas estas medidas, la intensidad de la respuesta de los estudiantes creció, especialmente al recompensar a los alumnos por sus esfuerzos en hacer o contestar preguntas de forma atenta y correcta. Lo curioso es que en vez de los escasos habituales que monopolizan el debate en clase, ahora todos participaban, y se apreciaba una notable mejoría en la calidad de las respuestas, incluso en alumnos que antes hablaban poco o eran tímidos.
En cuanto a mí, solamente tenía preguntas. ¿Por qué no se me había ocurrido esto antes? Los alumnos parecían muy implicados. ¿Cómo era posible? Estaba implantando un entorno autoritario y las cosas parecían ir mejor y ser más productivas. Pero, ¿cómo cambiar mis ideas de una clase abierta y un auto aprendizaje autónomo? ¿Se iban a evaporar mi creencia en Carl Rogers? ¿A dónde iba a llegar este experimento?
Fuerza a través de la comunidad
El martes, el segundo día, entre en la clase y encontré a todos en la postura del día anterior. Algunos de ellos sonreían por complacer al profesor, pero la mayoría estaban muy concentrados, con los cuellos rígidos, sin preguntas, sin hablar. Me dirigí a la pizarra y escribí “FUERZA A TRAVÉS DE LA LA DISCIPLINA.” Y después una segunda ley, “FUERZA A TRAVÉS DE LA LA COMUNIDAD.”
A continuación, empecé a hablarles del valor de la comunidad, mientras por dentro me debatía entre detener el juego o seguir, ya que no había previsto esta intensidad en la respuesta de la clase. Inventé historias basadas en mi experiencia como atleta, entrenador e historiador. Se trata de ser parte de algo más allá de uno mismo, de ser un movimiento, una raza, un equipo, una causa.
Era muy tarde para echar marcha atrás. Había mucho por ver y entender todavía. ¿Por qué aceptaban los alumnos la autoridad que yo les imponía? ¿Dónde estaba su curiosidad o resistencia a este comportamiento marcial?
Proseguí contándoles como la comunidad, al igual que la disciplina, debe experimentarse si se quiere entender. Para ellos les hice recitar de dos en dos el mantra al unísono “Fuerza A TRAVÉS DE LA Disciplina,” “Fuerza A TRAVÉS DE LA Comunidad.” Los alumnos se miraban y sentían el poder de pertenecer a algo. Todos eran iguales y capaces. Estuvimos repitiendo estos lemas de forma rotatoria, sin dejar de enfatizar la forma correcta de sentarse, levantarse y hablar.
Empecé a sentirme parte del experimento, disfrutando de la acción unitaria mostrada por los alumnos. Era reconfortante ver su satisfacción y su excitación por seguir adelante. Cada vez me resultaba más difícil abstraerme de la atmósfera que se estaba creando. A pesar de dirigir el grupo, también lo estaba siguiendo.
Casi al terminar la clase, y sin pensarlo, cree un saludo especial, solo para los miembros de la clase. El famoso saludo en forma de ola con la mano, y le llamé el saludo de la tercera ola, ya que se dice que las olas viajan juntas y que la tercera es la más fuerte. Hice obligatorio que todos usaran el saludo, como señal silenciosa de reconocimiento. Al terminar la clase, todos lo hicieron.
A lo largo de los siguientes días, los alumnos de la clase harían el saludo sin dudar, ya fuera en el gimnasio o en la biblioteca. Esto hizo que el experimento se empezará a conocer fuera de clase y que otros alumnos ajenos a ella pidieran entrar.

Fuerza a través de la acción
El miércoles, decidí darles a todos tarjetas que les acreditasen como miembros del experimento. Nadie quiso quedarse fuera. Incluso vinieron trece alumnos de otras clases para apuntarse. Les di una a cada uno marcando tres de esas tarjetas con una X roja, lo que les acreditaba para denunciar faltas en el cumplimiento de las reglas. Acto seguido, les estuve hablando del significado de la acción, explicando cómo la disciplina y la comunidad no eran nada sin ella. Les hablé de la belleza de ser completamente responsable de las propias acciones, de creer en uno mismo y en la comunidad con firmeza, de hacer cualquier cosa para preservar, proteger y extender esos conceptos, enfatizando cómo todo esto mejoraría el aprendizaje y los logros. Les recordé el sufrimiento de aquellas clases en las que los alumnos estaban enfrentados, donde no había progreso, donde nunca se lograba nada y faltaba apoyo mutuo.
Llegado este punto, los alumnos comenzaron a dar testimonios espontáneos, del estilo de “estoy aprendiendo más que nunca,” “¿por qué no enseña usted así siempre?” Me quedé muy sorprendido, y más aún al ver que habían completado sus complejos deberes sobre la vida alemana. El rendimiento mejoraba y parecían querer más. Supuse que los alumnos harían cualquier cosa que les mandase. Decidí probar.
Para permitirles experimentar la acción directa, le di a cada uno de ellos una tarea verbal. “Es tu tarea diseñar un estandarte de la Tercera Ola. Tú deberás impedir a cualquiera que no sea miembro entrar en la clase. Tú debes recordar los nombres de todos. Tú debes repartir panfletos y tú convencer a otros,” cosas así. Y para concluir la sesión creé una simple ceremonia de iniciación de nuevos miembros – que debían ser introducidos por miembros existentes – quienes debían conocer las reglas y jurar obediencia. La idea desató el furor.
Al final del día, había 200 nuevos miembros y hasta el director de la escuela me hizo el saludo. Nuestro emblema estaba hasta en la biblioteca. En ese momento me sentí solo y asustado, sobre todo porque comencé a recibir denuncias de comportamientos que no se ajustaban a lo requerido, como que había gente que no saludaba y gente que hacía críticas, lo que indicaba que mucha gente había asumido el papel de vigilantes. Con semejante avalancha de “chivatos,” parecía poderse justificar una conspiración legítima…
Tres chicas, de las más inteligentes de la clase, de la clase habían contado la situación en su casa. Hasta ese momento estas chicas habían disfrutado de una seguridad en sí mismas y de un gran liderazgo en la escuela. Yo tenía curiosidad por saber cómo reaccionarían a la transformación igualitaria de la clase, ya que las recompensas a las que estaban acostumbradas no tenían lugar dentro del experimento. No había sitio para las respuestas y preguntas inteligentes. Con esa atmosfera marcial, estaban como atontadas, y se resistían a entrar.
No obstante, al contarle a los padres la idea del experimento, desataron toda una serie de eventos. El rabino de una de las chicas llamó para quejarse. Yo le contesté que simplemente estábamos estudiando la personalidad alemana, lo que le pareció estupendo y me dijo que él mismo tranquilizaría a los padres. Esto me recordó otras situaciones a lo largo de la historia en la que los sacerdotes han tolerado situaciones intolerables, ignorando la represión y la violencia. Ni siquiera montó en cólera, sino que pasó a ser parte del experimento.
A estas alturas la diferencia entre el experimento y la conducta dirigida era indistinguible. Muchos eran ya miembros reales de la Tercera Ola. Exigían un comportamiento intachable de otros. Me acuerdo sobre todo de Robert, un chaval grande para su edad y no muy dotado para los estudios y poco popular, siempre comía solo. La Tercera Ola sin embargo, le dio un lugar en la escuela. Al menos se sentía igual a los demás, podía formar parte de algo, tener sentido. Ese fue el día que me dijo que quería ser mi guardaespaldas. No fui capaz de decirle que no.

Fuerza a través del orgullo
El jueves comencé a intentar desmontar el experimento. Me encontraba exhausto y preocupado. El movimiento se había convertido en el centro de sus vidas. Muchos habían cruzado una línea peligrosa. Yo mismo actuaba inconscientemente como un dictador. Aunque era benevolente, cuanto más tiempo pasaba en el papel, más olvidaba la motivación racional primera del experimento, cada vez me ajustaba más al papel. Me preguntaba si eso es normal en la gente, se nos da un papel y amoldamos nuestra vida a él. Pronto nos convertimos en el rol, y ese rol es lo que la gente espera de nosotros.
Ante el dilema de seguir o parar, me di cuenta que ambas opciones eran muy complicadas. Si lo detenía muchos alumnos se quedarían sin punto de referencia y además habían mostrado ante los demás un comportamiento radical difícil de justificar. Sería muy triste para gente como Robert, decirles que todo ha sido solamente un juego. Los alumnos más brillantes se burlarían de ellos por participar tan en serio. No podía permitirlo.

La opción dos tampoco era posible, ya que estaban descontrolándose. El miércoles por la noche alguien había entrado en la clase y lo había destrozado todo. Luego supe que había sido el padre de uno de los alumnos, que había estado prisionero en un campo alemán. Me contó muchas cosas sobre amigos suyos que habían muerto en Alemania. Pasé horas hablando con él y me empecé a preocupar más por lo que podría pasar en la escuela, y cómo todo esto podía afectar a los demás profesores y alumnos de la escuela. Ante esta situación, intenté una vieja estrategia, intentar algo inesperado.
El jueves eramos 80 alumnos en clase. La calma y el silencio de tanta gente esperando mis palabras me permitió hablarles de forma deliberada. “El orgullo es algo más que pancartas o saludos. Es saber que eres el major. Es algo que nadie te puede quitar.”
Y así, de repente, cambié la voz y susurrando les anuncié la razón real de la Tercera Ola. “No se trata solamente de un experimento o una actividad de clase. Se trata de un programa nacional para encontrar alumnos dispuestos a la lucha política. Por todo el país profesores como yo hemos estado entrenando a brigadas juveniles para hacer una sociedad mejor a través de la disciplina, la comunidad, el orgullo y la acción, y vosotros sois un grupo seleccionado para el cambio. Podemos cambiar el destino de este país.” Luego les anuncié que el viernes habría una manifestación solamente para miembros en la que un candidato a presidente que anunciaría el programa a nivel nacional y que estaría la prensa. Nadie dijo nada. Todos se mostraron entusiasmados.

Fuerza a través del entendimiento
El viernes, el día final del ejercicio, pase toda la mañana preparando el auditorio para la manifestación. A las 11.30 empezaron a llegar alumnos impacientes. A las 12 en punto cerré las puertas. Tenía a varios amigos que hacían las veces de reportero, sacando fotos y demás. Había más de 200 alumnos de todo tipo, los populares, los deportistas, los solitarios. Sin embargo, todos parecían una fuerza unificada. Había una gran atmósfera de tensión y anticipación.
“Antes de la conferencia de prensa nacional, quiero demostrar la fuerza de nuestro entrenamiento.” A continuación di el saludo y 200 personas me respondieron. Repetí el gesto varias veces y cada vez la respuesta era mayor. Era la última vez que les pedía recitar nuestro mantra. Doscientas voces respondieron con fuerza gutural “fuerza a través de la disciplina.”
A las 12:05 apagué las luces. El aire parecía seco, costaba respirar y aún más hablar. Puse la televisión. Robert estaba a mi lado, mi guardaespaldas. Le dije que prestara atención los siguientes minutos. Con la sala a oscuras y la única luz la de la televisión, en blanco, sin mostrar nada, se produjo un combate mental entre ésta y la atención de los estudiantes. Y la televisión ganó. El patrón de conducta de la gente no cambió. Era como un trance, la televisión no mostraba nada, solo una pantalla en blanco, pero aún así todos esperaban ver algo, algún tipo de programa. Finalmente, a pesar del empeño, comenzó a surgir la ansiedad y posteriormente la frustración, hasta que alguien se levantó y gritó, “¿No hay ningún líder, verdad?” Todos se volvieron sorprendidos, primero hacia el estudiante que había hecho la pregunta y luego hacia la televisión, con caras y miradas de incredulidad.
En la confusión de los momentos siguientes, me dirigí lentamente a la televisión y la apagué. Era como si volviera el aire a la sala. Todos permanecían callados, pero por primera vez pude notar a la gente relajarse. Me esperaba una avalancha de preguntas, pero lo único que había era un gran silencio. Comencé a hablar. Mi público estaba totalmente atento.
“Escuchad con atención, tengo algo importante que deciros. No hay ningún líder. No hay ningún movimiento nacional llamado la Tercera Ola. Habéis sido usados, manipulados, no sois mejores que los nazis alemanes que habéis estudiado.”
“Pensabais que erais los elegidos, que erais mejores que los que no están en esta sala, habiendo cambiado vuestra libertad por la comodidad de la disciplina y la superioridad. Habéis aceptado la voluntad del grupo por encima de vuestras convicciones. Y sobre todo habéis creído que podíais saliros cuando quisierais. ¿Hasta dónde podríais haber llegado? Dejadme que os enseñe vuestro futuro.”
Encendí el proyector. Ante nuestros ojos, la historia del Tercer Reich. La marcha de la raza superior. Los judíos retenidos y transportados en trenes. El horror de los campos de prisioneros. Posteriormente los juicios de Nuremberg, las alegaciones de ignorancia, “yo solo hacía mi trabajo.” ¡Mi trabajo! La proyección se detuvo en un fotograma que decía “Todos deben aceptar su culpa. Nadie puede alegar que no tomó parte de una forma u otra.”
La sala quedó a oscuras. Me sentía enfermo y asqueado. Nadie se movía, era como si todo el mundo quisiera diseccionar ese momento. Como si hubieran despertado de un sueño y quisieran saber qué había ocurrido realmente. Esperé varios minutos a que todo el mundo se recuperase un poco. Poco a poco comenzaron las preguntas. Todas apuntaban a situaciones imaginarias y buscaban descubrir el significado de lo ocurrido.
Con la sala aún a oscuras, les hablé de mi arrepentimiento, y de que una explicación completa llevaría tiempo, pero aún así, pude notar como volvía a ser profesor, más que participante.
“Con lo que ha ocurrido durante esta semana, hemos podido ver lo que suponía vivir en la Alemania nazi. Hemos aprendido a crear un entorno social disciplinado, jurar fidelidad a esa sociedad especial y sustituir la razón por las reglas. Habríamos sido buenos alemanes y nos habríamos puesto el uniforme, listos para traicionar a amigos y vecinos. Ahora sabemos lo que es optar por la solución rápida y quemar las ideas, sentirse fuerte y superior. Conocemos también el miedo a ser excluido, a quedarse fuera, pero también el sentimiento de control y el placer de hacer lo correcto socialmente. Hemos visto que el fascismo no es algo que otra gente hace. No, ha estado aquí, en esta sala, en nuestras conductas y forma de vivir. Basta arañar la superficie para que aparezca. La creencia de que los seres humanos son intrínsecamente malos y que por tanto son incapaces de actuar bien con su prójimo, lo que demanda un líder fuerte y una disciplina para preservar el orden social. Y además, la apología.”
"Esta es la lección final. La lección final es quizás la más importante y responde la pregunta con la que comenzó este experimento. ¿Recordáis la pregunta? La cuestión era la sorpresa en el pueblo alemán ante todo lo ocurrido, alegando ignorancia y desconocimiento. ¿Cómo el ciudadano alemán, el trabajador de la calle, pudo, al final del Tercer Reich, alegar ignorancia? ¿Qué causa que la gente borre su propia historia? Ahora tenéis la oportunidad de responderos vosotros mismos a esta pregunta.”
“Si el experimento ha tenido éxito de verdad, ninguno de vosotros admitirá haber estado aquí hoy. Al igual que los propios alemanes, tendréis problemas para admitir que habéis llegado hasta aquí. No querréis que vuestras familias y amigos sepan que estuvisteis dispuestos a ceder vuestra libertad individual a líderes invisibles. No admitiréis haber sido manipulados, haber aceptado la Tercera Ola como una forma de vida, haber formado parte de esta locura. Lo guardareis como un secreto, un secreto que yo compartiré con vosotros.”
Saque la película de las tres cámaras que había en la sala y expuse a la luz el celuloide. Todo se había acabado. La Tercera Ola había llegado a su fin. Algunos, como Robert, lloraban. La mayoría fue levantándose lentamente y abandonando la sala.
Durante una semana de aquel año, habíamos compartido la vida plenamente. Tal y como predije, aquella experiencia se convirtió en un secreto. En los cuatro años que estuve enseñando en el Instituto Cubberley, nadie admitió haber sido parte de la Tercera Ola o haber estado en el auditorio el último día. Era algo que todos queríamos olvidar”.


Ron Jones (1972)




jueves, 7 de agosto de 2014

miércoles, 6 de agosto de 2014

Como me gustaría que fose o meu profesor

Os alumnos de 4º da ESO pensamos que:

Estamos fartos dos típicos tips para que os teus alumnos se comporten ben, para un correcto posicionamento na aula... Por que non o facemos dirixido aos profesores?
1. Primeiro punto, indispensable. Apréndete os nomes de todos os teus alumnos.
2. Non sexas dúas persoas distintas. Sé a mesma persoa dentro e fóra da aula. Non actúes na clase, agradeceremos a túa cercanía.
3. Non te creas o rei por ser profesor.
4. Levanta o cu da túa cómoda silla e vai comprar tizas, borrar o encerado etc. Non quere dicir que nós non o fagamos un día, na aula somos todos.
5. Leva claro o que vas a explicar, non nos gusta que nos confundas.
6. Nunca te enfades polo erro. Todos aprendemos deles. A veces esto leva a que deixemos de preguntar por medo a unha bronca.
7. Nunca digas "Sodes o peor grupo" ou algo polo estilo. Cada clase é única.
8. Non fagas promesas que despois non cumples.
9. Si te equivocas, da exemplo pedindo perdón. Non por eso che perdemos o respeto. Gañámolo!
10. Os privilexios. Se ti comes na clase, nós tamén poderíamos. Se ti estás co móbil na clase, por que nós non podemos? Inxusto.
11. Non xuzgues a un alumno pola súa apariencia.
12. Creo que xa estamos en 4º da ESO e vai sendo hora de decatarse de que non debes premiar a unha persoa que en todo o curso non fixo nada e no último mes se esforzou e ignorar ou deixar de lado a un rapaz que leva todo o curso traballando.
13. Non encasilles aos alumnos, non somos arquivos. Variamos.
14. Non levantes a voz, somos nenos e pode que nós falemos alto, eso non da razón para que un adulto responsable perda os papeis.
Toda coincidencia coa realidade é pura coincidencia, valga a redundancia.

Alba, Antía, Silvia e Anxo.

Non xuzguemos un libro pola súa portada

«Pero hay algo que es de ley, el que rompa pagará y se llevará los cachos de esta cruda realidad. Cada luna llena al mes, sola te preguntarás cómo de feliz sería nuestra vida y yo solo le pido a Dios, que te cuide y que te de todo lo que tú le pidas, pero te lo de al revés. Ahora me despido yo, atentamente nunca tuyo.»
—Melendi.





«Las apariencias engañan, papá, yo soy un tío legal, y aunque parezca un macarra, soy todo un sentimental.»
—Melendi.



Alba Calo.

A función de nutrición




Gustavo
paso para 6º
estou practicando 
co c-maps.

viernes, 18 de julio de 2014

A nosa saúde




Gustavo Fuentes Lois
5º Primaria
Paso para 6º

miércoles, 11 de junio de 2014

lunes, 9 de junio de 2014

LA CIVILIZACIÓN ROMANA


Publish at Calameo or read more publications.

Grazas Amadora por colaborar e aportar novos traballos para o blog.

ROMA


Publish at Calameo or read more publications.

Colaboración de Amadora Lojo con este traballo sobre Roma para o blog. Grazas

viernes, 6 de junio de 2014

Sobre Rodas

Prezi da Historia do automóvil, feito por Adán Poncela. 1ºESO

lunes, 2 de junio de 2014

"Brinca Vai!": Meu o mundo é!


Brinca Vai e un novo disco-album de Paco Nogueiras con ilustracións de David Pintor: que publica Kalandraka E un CD para escoitar moitas veces. Esta é unha das cancións





 "En galego falo, en galego sinto,

en galego canto, sabes que non minto.

En galego todo podo facer,

en galego estou no mundo...

Meu o mundo é!

En galego leo, en galego escribo,

en galego bailo, sabes que non minto.

En galego todo podo facer,

en galego estou no mundo...

Meu o mundo é!"



Frase e foto de Antía Villar

Debes caer para saber que é erguerse, debes quedar só para apreciar a compañia e debes chorar para saber que é rir"


Poesías de Nicolasa Añón

Ramón Blanco recolleu no libro "Poesias de Nicolasa Añón" datos da súa vida e poesías que non se coñecian  moitas delas estaban nun manuscrito que un señor de Outes Francisco Blanco Martelo "Pitilán" tiña no seu poder dende fai anos.
 Grazas a Ramón por este traballo, por acercarnos máis a Nicolasa


.

martes, 27 de mayo de 2014

domingo, 25 de mayo de 2014

Frase e fotos de Antía Villar



"Vale a pena loitar polo que vale a pena ter"

                                 
      

domingo, 18 de mayo de 2014

Prezi Novo sobre ciencias da natureza

Prezi sobre Ciencias da Natureza:

Anxo

Grazas Anxo pola entrada das letras galegas

Grazas Anxo. Sabes a ilusión con que creamos este blog coa axuda de Marisol e sentimos moito como os maiores, deixades de colaborar tanto como tiñas que aportar. Quizás ahora xa vos quede pequeno. Bicos

Poemas Clásicos para celebrar o día das letras galegas

Ola! Son anxo, para celebrar o día das letras galegas en lugher estivemos subindo poemas durante a tarde do 17. Espero que vos gusten:

 

Moitas Grazas, Anxo.

miércoles, 14 de mayo de 2014

sábado, 10 de mayo de 2014

Teu nome por mar e terra. Dbx.

             
      

A fermosa canción de A Cada Canto contada
en mil e pico post-its.
Que idea máis boa para facer o traballo de plástica






   

miércoles, 7 de mayo de 2014

Lugher, a rede social de Anxo

Hola! Simplemente queríamos compartir cos nosos seguidores/as o traballo de Anxo, un compañeiro dos talleres, Lugher.
Lugher é unha rede social creada dende código cero(Programado completamente a man, sen necesidade de ningún programa), está en galego e dispoñible para quen queira rexistrarse e colaborar. Se vos interesa podedes entrar clickando aquí ou indo a www.lugher.com
Tamén hai app para Android

Prezis Novos de Anxo




Anxo Núñez Fernández

Polonia



Paula Otero 1º ESO

martes, 29 de abril de 2014

Vivimos en comunidade



Kezia Karolina Farias Maia 
3º Primaria 

lunes, 28 de abril de 2014

Gabriel García Márquez entrevista a Pablo Neruda




Unha reunión inédita en video, entre Pablo Neruda poeta chileno e o recentemente falecido Gabriel García Márquez, sen dúbida un encontro de dous grandes representantes da literatura mundial.

viernes, 25 de abril de 2014

domingo, 20 de abril de 2014

O día do libro

No blog Trafegando Ronseis atopei estas imaxes de publicidade dunha libraría israelí que me gustaron moito

.

lunes, 7 de abril de 2014

Estamos na terceira evaluación hai que ir a por todas...

Vamos a repasar as dez pistas para aprobar e os pasos da escaleira que xa vamos para a terceira evaluación. Temos que ir a por todas.     
Ánimo 



1ª Elixe, sempre que poidas, un lugar fixo para estudar tranquilo/a e afastado de distraccións. Se é necesario, fala coa túa familia para crear un clima adecuado.

2ª Prepara as cousas que vaias necesitar antes de sentarte.

3ª Coida o ambiente para que esteas cómodo durante o tempo de estudo: ventilación, boa iluminación, cadeira e mesa confortable, etc.

4ª Organizate ben. Converte o estudo diario nun hábito. Custarache menos.

5ª Confecciona o teu horario de estudo persoal. Ten en conta cando estás mais despexado.

6ª Non fagas burradas co teu estudo. Tómate un descanso duns dez minutos tras cada hora de estudo para despexar a mente. Non é o revés, estudar dez minutos e descansar unha hora.

7ª Fixate obxectivos para períodos curtos e céntrate neles para cumprilos.

8ª Concéntrate moito e logo divirtete cos teus amigos.

9ª Ollo co móbil!. Desconéctao mentes estudas. Evita as mensaxes, os toques e as chamadas, que acaban desconcentrándote.

10ª Desconecta tamén o facebook, tuenti...etc. Dedica un tempo fixo a conectarte cos teus amigos, para que non che roube o teu tempo de estudo.

domingo, 6 de abril de 2014

As caras da primavera













Podrán cortar todas las flores, pero no podrán detener la primavera. 
Pablo Neruda 

Mientras haya en el mundo primavera, ¡habrá poesía!
 Gustavo Adolfo  Bécquer

miércoles, 2 de abril de 2014

ORIENTACIÓN: AXUDAS A ALUMNOS/AS DE ESO E BACHARELATO PARA FORM...

ORIENTACIÓN: AXUDAS A ALUMNOS/AS DE ESO E BACHARELATO PARA FORM...: A Consellería de Educación acaba de convocar axudas para a realización de actividades de formación en linguas estranxeiras no ano 2014, des...

As fotos de Antía


Cada semana vou a subir duas fotos que irei sacando ao longo desta con unha frase.




"Cuando crees que conoces todas las respuestas, llega el universo y te cambia las preguntas..."
Antia Villar 3º ESO

Bioloxía 3º ESO


Anxo Núñez Fernández

lunes, 31 de marzo de 2014

sábado, 22 de febrero de 2014

BecauseImAgirl

Because I am a Girl é unha campaña que ten como obxectivo tranformar as vidas das nenas mais pobres do mundo.

75 años de la muerte de Antonio Machado



Hoy, 22 de febrero, se cumplen 75 años de la muerte de Antonio Machado. Imposible resistirse a la tentación de releer una de sus poesías.
Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.
Nunca perseguí la gloria,
ni dejar en la memoria
de los hombres mi canción;
yo amo los mundos sutiles,
ingrávidos y gentiles,
como pompas de jabón.
Me gusta verlos pintarse
de sol y grana, volar
bajo el cielo azul, temblar
súbitamente y quebrarse...
Nunca perseguí la gloria.
Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.
Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.
Caminante no hay camino
sino estelas en la mar...
Hace algún tiempo en ese lugar
donde hoy los bosques se visten de espinos
se oyó la voz de un poeta gritar
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."
Golpe a golpe, verso a verso...
Murió el poeta lejos del hogar.
Le cubre el polvo de un país vecino.
Al alejarse le vieron llorar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."
Golpe a golpe, verso a verso...
Cuando el jilguero no puede cantar.
Cuando el poeta es un peregrino,
cuando de nada nos sirve rezar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."
Golpe a golpe, verso a verso.




miércoles, 19 de febrero de 2014

viernes, 14 de febrero de 2014

A orixe do mundo


Para ver en pantalla completa clic aquí

Por Adrián Nieto, 2º ESO

miércoles, 12 de febrero de 2014

viernes, 7 de febrero de 2014